Aquí, el relato del parto de M. ¡No te lo pierdas!
En la semana 37 la bebé estaba en transversa. Tras dos cesáreas, a M.
le programaron la tercera. La rechazó, decidida a esperar. Doce días
después, tras una tarde de contracciones, C. se dio la vuelta. La noche
del 17 de enero fue extraña. M. durmió 12 horas seguidas pero se levantó
agotada. Tenía la sensación de haberse
pasado la noche dilatando. ¿Acaso era imposible dilatar dormida? Ese
día, domingo, lo pasó cocinando, síndrome del nido, parto que se acerca.
Y, sí, esa noche, sin el más mínimo dolor, se sintió de parto. Se tactó
y, sorprendida, tocó la cabeza de su bebé. Hacia las dos de la
madrugada las contracciones llegaron suavemente. M. se fue en taxi al
hospital. En los quince minutos de trayecto ya resultaban molestas. En
urgencias, de guardia el ginecólogo que la había sentenciado a cesárea
programada porque sí. 4-5 centímetros de dilatación, niña en cefálica,
perfecto el monitor. Aún así, cesárea en la cabeza de este hombre. M.
llamó a su ginecóloga, a su marido y a la canguro. En diez minutos
salían hacia otro hospital a 113 km de distancia. Contracciones gritadas
en el coche, palabras, relajación y nerviosismo. A 30 km de llegar
rompe aguas claras en un coche que ya no baja de 150 km/h. Las ganas de
empujar irrumpen y son imposibles de contener, "¡esta niña que está
saliendo ya!", llegando al hospital sonando el claxon, gritando como
loca. M. va a parir. La recoge una silla en la puerta y la trasladan a
dilatación donde la atiende un matrón desagradable. M. está subida a la
silla, "señora póngase boca arriba". Nuestra M. que lo increpa, que se
niega a obedecer, que no se moverá hasta que no llegue su ginecóloga,
que no se atreva a cortarla, "haré lo que tenga que hacer", desafía con
la bandeja de las tijeras. La adrenalina la invade. Es el peor momento
para enzarzarse, así que decide ignorarlo, justo cuando llega su
ginecóloga y entra su marido, que no tenía previsto asistir al parto,
pero se decide y entra y es un animador entregado, dispuesto a
defenderla del mundo. Tras una hora de pujos algo sucede. Llaman al
anestesista. M. quiere cambiar de postura pero no puede, siente el aro
de fuego en su vagina, las piernas no le responden, grita y los nervios
se apoderan de la situación. "No puedo, no puedo", repite incesante. El
monitor grita que tiene que nacer ya. Entre su marido y el anestesista
la levantan, le ponen la raquídea, la tumban y, tras dos pujos con kiwi,
nace C., con su cordón corto que no llega ni para ponerla sobre su
barriga. Lo cortan y se la dan a la pediatra. M. la reclama con todas
sus fuerzas. Quieren llevarla a la lámpara. M. se revuelve y la
ginecóloga interviene para, por fin, entregarle a su hija, sobre su
pecho, desnudas, mojadas de vida. M. tiene un pequeño desgarro dentro de
la vagina y necesita puntos. "Qué importa, yo estoy con mi niña", piel
con piel, desde que nació. "La parí, la parí con mis calcetines puestos,
la parí como pude, la parí yo".
Parto vaxinal despois de dúas cesáreas!
Aquí, o relato do parto de M. Non o perdas!
Na semana 37 a bebé estaba en transversa. Tras dúas cesáreas, a M.
prográmanlle a terceira. Rexéitaa, decidida a esperar. Doce días
despois, tras unha tarde de contraccións, C. dá a volta. A noite do 17
de xaneiro é estraña. M. dorme 12 horas seguidas pero levántase agotada.
Coa sensación de ter pasado a noite dilatando. Seica era imposible
dilatar durmida? Ese día, domingo, pásao cociñando, síndrome do niño,
parto que se achega. E, si, esa noite, sen a máis mínima dor, nótase de
parto. Táctase e, sorprendida, toca a cabeza da súa bebé. Contra as dúas
da madrugada as contraccións chegan suavemente. M. vai en taxi ó
hospital. Nos quince minutos de traxecto xa resultan molestas. En
urxencias, de garda o xinecólogo que a sentenciara a cesárea programada
porque si. 4-5 centímetros de dilatación, nena en cefálica, perfecto o
monitor. Aínda así, cesárea na cabeza deste home. M. chama á súa
xinecóloga, ó seu home e á canguro. En dez minutos saen para outro
hospital a 113 km de distancia. Contraccións berradas no coche,
palabras, relaxación e nerviosismo. A 30 km de chegar rompe augas claras
nun coche que xa non baixa de 150 km/h. As ganas de empuxar irrompen e
son imposibles de conter, "esta nena que está saíndo xa!", chegando ó
hospital soando o claxon, gritando como tola. M. vai parir. Recóllea
unha cadeira na porta e trasládana a dilatación onde a atende un matrón
desagradable. M. está subida á cadeira, "señora póñase boca arriba". A
nosa M. que o increpa, que se nega a obedecer, que non se moverá ata que
non chegue a súa xinecóloga, que non se atreva a cortala, "farei o que
teña que facer", desafía coa bandexa das tixeiras. A adrenalina invádea.
É o peor momento para encerellarse, así que decide ignoralo, xusto
cando chega a súa xinecóloga e entra o seu home, que non tiña previsto
asistir ó parto, pero decídese e entra e é un animador entregado,
disposto a defendela do mundo. Tras unha hora de puxos algo sucede.
Chaman ó anestesista. M. quere cambiar de postura pero non pode, sente o
aro de lume na súa vaxina, as pernas non lle responden, berra e os
nervios apodéranse da situación. "Non podo, non podo", repite incesante.
O monitor grita que ten que nacer xa. Entre o seu home e o anestesista
levántana, póñenlle a raquídea, déitana e, tras dous puxos con kiwi,
nace C., co seu cordón curto que non chega nin para poñela sobre a súa
barriga. Córtanllo e danlla á pediatra. M. reclámaa con todas as súas
forzas. Queren levala á lámpada. M. revólvese e a xinecóloga intervén
para, por fin, entregarlle a súa filla, sobre o seu peito, espidas,
molladas de vida. M. ten unha pequena esgazadura dentro da vaxina e
precisa puntos. "Que importa, eu estou coa miña nena", pel con pel,
desde que naceu. "Parina, parina cos meus calcetíns postos, parina como
puiden, parina eu".
Ningún comentario:
Publicar un comentario