mércores, 29 de agosto de 2018

Localizando

Después de este susto Solo unos minutos le compramos a número 2 un reloj como el de la foto. Sirve para localizarlo por GPS a través de una app que nos instalamos en el móvil. Nos avisa si sale del perímetro de seguridad marcado o se quita el reloj. Se le pueden enviar audios y, lo más importante, él puede apretar el botón SOS y hablar con nosotros.

Localizando
Despois deste susto Só uns minutos comprámoslle a número 2 un reloxo como o da foto. Serve para localizalo por GPS a través dunha app que nos instalamos no móbil. Avísanos se sae do perímetro de seguridade marcado ou quita o reloxo. Pódenselle enviar audios e, o máis importante, el pode apertar o botón SOS e falar con nós.

martes, 28 de agosto de 2018

Qué bonito es el silencio...

... cuando la alternativa es escuchar:

- puedes tener otro...
- aún eres joven...
- al menos tienes otros...
- mejor así que con secuelas...
- esos niños quedan muy mal...
- mejor ahora que más tarde...
- es un disgusto...
- ahora ya tienes que olvidarte de eso...
- no sé por qué hablas tan poco...
- de una cesárea te recuperas muy rápido...

No digas nada, solo escucha, Madre en duelo


Que bonito é o silencio...
... cando a alternativa é escoitar:

- podes ter outro...
- aínda es nova...
- ó menos tes outros...
- mellor así que con secuelas...
- eses nenos quedan moi mal...
- mellor agora que máis tarde...
- é un desgusto...
- agora xa tes que esquecerte diso...
- non sei por que falas tan pouco...
- dunha cesárea recupéraste moi rápido...

Non digas nada, só escoita, Nai en dó



luns, 27 de agosto de 2018

El reto de los hipopresivos 2

En esta entrada os conté mis problemas con la diastasis Barriga
Pues bien, en el segundo mes del reto los resultados han sido espectaculares y he perdido 9 cm de cintura y 4 de barriga, medida a la altura del ombligo. Intento hacer hipopresivos todos los días, me lleva unos 20 minutos, aunque no consiga hacer todas las repeticiones o las haga con niño mamando encima. También, procuro andar más y cuidar la alimentación. Pero los hipopresivos sirven para mucho más. Si notas que algo prolapsa por tu vagina, tienes incontinencia urinaria o molestias digestivas, acude a un profesional para que valore tu suelo pélvico. Los hipopresivos, siempre recomendados y enseñados por un profesional, pueden ayudarte y mucho. No lo dejes pasar. Yo sigo Low Pressure Fitness-Hipopresivos de Piti Pinsach y Tamara Rial.

O reto dos hipopresivos
Nesta entrada conteivos os meus problemas coa diastase Barriga
Pois ben, no segundo mes do reto os resultados foron espectaculares e perdín 9 cm de cintura e 4 de barriga, medida á altura do embigo. Intento facer hipopresivos todos os días, lévame uns 20 minutos, aínda que non consiga facer todas as repeticións ou as faga con neno mamando encima. Tamén, procuro andar máis e coidar a alimentación. Pero os hipopresivos serven para moito máis. Se notas que algo prolapsa pola túa vaxina, tes incontinencia urinaria ou molestias dixestivas, acude a un profesional para que valore o teu chan pélvico. Os hipopresivos, sempre recomendados e ensinados por un profesional, poden axudarte e moito. Non o deixes pasar. Eu sigo Low Pressure Fitness-Hipopresivos de Piti Pinsach e Tamara Rial.


venres, 24 de agosto de 2018

Haciendo comunidad

La muerte de Mai lo cambió todo, pero el mundo parecía seguir girando completamente igual, ajeno. No me encontraba, no me identificaba y, como no podía hablar, escribí. Por eso, para darnos voz, junto a una amiga que ha pasado por lo mismo, hemos creado un grupo cerrado, Madres en duelo, para todas aquellas mujeres interesadas en visibilizarse, ellas y sus bebés. Porque no se ven pero están. Si queréis participar no tenéis más que decirlo.
Casi 15 meses después de la muerte de Mai, me quedé de nuevo embarazada y fue un período tan brutal, tan como nunca me lo hubiese imaginado que, por una vez, me quedé muda. Por eso, ahora, una vez transitado ese camino, hemos creado otro grupo cerrado, Esperando un bebé arcoíris, para abrir espacios donde hablar de la vida que es posible después de la muerte. De nuevo, si estáis interesadas en participar, solo tenéis que decirlo, aquí, por mensaje privado o en el mail maternariomail@gmail.com

Facendo comunidade
A morte de Mai cambiouno todo, pero o mundo parecía seguir xirando completamente igual, alleo. Non me atopaba, non me identificaba e, como non podía falar, escribín. Por iso, para darnos voz, xunto a unha amiga que pasou polo mesmo, creamos un grupo pechado, Madres en duelo, para todas aquelas mulleres interesadas en visibilizarse, elas e os seus bebés. Porque non se ven pero están. Se queredes participar non tedes máis que dicilo.
Case 15 meses despois da morte de Mai, quedei de novo embarazada e foi un período tan brutal, tan como nunca o imaxinaría que, por unha vez, quedei muda. Por iso, agora, unha vez transitado ese camiño, creamos outro grupo pechado, Esperando un bebé arcoíris, para abrir espazos onde falar da vida que é posible despois da morte. De novo, se estades interesadas en participar, só tedes que dicilo, aquí, por mensaxe privada ou no mail maternariomail@gmail.com

mércores, 22 de agosto de 2018

Los sanitarios tras la muerte perinatal


En unas semanas tengo cita con el ginecólogo que me operó para trasladarle mis impresiones sobre la atención recibida tras la muerte de Mai. Le hablaré de:
- Los recuerdos, los que me dieron y los que no.
- Comentarios sobre la posibilidad de tener otro o si estuviese viva tendría muchas secuelas...
- La desinformación sobre los trámites a seguir.
- La desinformación sobre la intervención y la causa de la muerte.
- La desinformación sobre la lactancia.
- La hospitalización en la planta de maternidad.
- Las puertas abiertas.
- El horario de visitas.
- La posibilidad de ver a la niña más tiempo.
- Que el alta te la dé una ginecóloga embarazada que se queda en la puerta hablando con la enfermera sobre el tamaño de sus bebés.
- Que tengas que cruzar toda la planta para irte.
- La ausencia de seguimiento o apoyo.

Si tenéis alguna sugerencia, soy toda oídos. Gracias.

Os sanitarios tras a morte perinatal
Nunhas semanas teño cita co xinecólogo que me operou para trasladarlle as miñas impresións sobre a atención recibida tras a morte de Mai. Falareille de:
- Os recordos, os que me deron e os que non.
- Comentarios sobre a posibilidade de ter outro ou se estivese viva tería moitas secuelas...
- A desinformación sobre os trámites a seguir.
- A desinformación sobre a intervención e a causa da morte.
- A desinformación sobre a lactación.
- A hospitalización na planta de maternidade.
- As portas abertas.
- O horario de visitas.
- A posibilidade de ver a nena máis tempo.
- Que a alta cha dea unha xinecóloga embarazada que queda na porta falando coa enfermeira sobre o tamaño dos seus bebés.
- Que teñas que cruzar toda a planta para irte.
- A ausencia de seguimento ou apoio.
Se tedes algunha suxestión, son toda oídos. Grazas.

martes, 21 de agosto de 2018

El registro

Un tema que me indignó profundamente tras la muerte de Mai fue la imposibilidad de inscribirla en el libro de familia junto a sus hermanos. La anotaron en el legajo de abortos como mi feto, sin nombre ni apellidos. Cuando me embaracé de número 4 tenía muy claro que sería eso, número 4, y no lo iba a inscribir en la hoja correspondiente a su hermana. Así, grapé el certificado de incineración de Mai en su hoja, la 3. Cuando fuimos a inscribir al pequeño, la funcionaria del juzgado empalideció y llamó al responsable, que no tuvo inconveniente en anotar al cuarto como cuarto.

O rexistro
Un tema que me indignou profundamente tras a morte de Mai foi a imposibilidade de inscribila no libro de familia xunto ós seus irmáns. Anotárona no legajo de abortos como o meu feto, sen nome nin apelidos. Cando me embaracei de número 4 tiña moi claro que sería iso, número 4, e non o ía inscribir na folla correspondente á súa irmá. Así, grampei o certificado de incineración de Mai na súa folla, a 3. Cando fomos inscribir ó pequeno, a funcionaria do xulgado palideceu e chamou ó responsable, que non tivo inconveniente en anotar ó cuarto como cuarto.

xoves, 16 de agosto de 2018

ProVida

Una mujer de 34 años murió ayer. En Argentina. Se metió un tallo de perejil. Para abortar. En 2018. Un país civilizado. Qué desesperación sintió. Qué tremenda la soledad. El dolor. El miedo. Que la meten presa. En 2018. Leo Messi abortaría en una clínica blanca y aséptica. Con sus materiales esterilizados y sus antibióticos. Sus sanitarios con título que te dan la mano y te dicen tranquila bonita. Donas y te exime un padrenuestro. Cuando tanto tienes tanto vales eres un sicario. Porque no es un problema de vida, sino de precio. Vida es la que los ProVida, qué paradoja, dejan a la deriva en el Mediterráneo. Porque no va de vida, sino de poder, el cuerpo de la mujer es el territorio sobre el que se erige el patriarcado, que dice Rich. El cuerpo vivo de una mujer de 34 años que murió ayer. En Argentina. En 2018. Soy ProMujeresVivas. Porque ninguna moral puede ser ley. Ninguna ley sobre el aborto. Ninguna sobre mi útero. Libre.

ProVida
Unha muller de 34 anos morreu onte. En Argentina. Meteu un tallo de perexil. Para abortar. En 2018. Un país civilizado. Que desesperación sentiu. Que tremenda a soidade. A dor. O medo. Que a meten presa. En 2018. Leo Messi abortaría nunha clínica branca e aséptica. Cos seus materiais esterilizados e os seus antibióticos. Os seus sanitarios con título que che dan a man e che din tranquila linda. Donas e exímete un padrenuestro. Cando tanto tes tanto vales es un sicario. Porque non é un problema de vida, senón de prezo. Vida é a que os ProVida, que paradoxo, deixan á deriva no Mediterráneo. Porque non vai de vida, senón de poder, o corpo da muller é o territorio sobre o que se erixe o patriarcado, que di Rich. O corpo vivo dunha muller de 34 anos que morreu onte. En Argentina. En 2018. Son ProMulleresVivas. Porque ningunha moral pode ser lei. Ningunha lei sobre o aborto. Ningunha sobre o meu útero. Libre.

luns, 13 de agosto de 2018

Entrevista a la Dr. Carreras sobre la cesárea provínculo

La Dr. Elena Carreras
Si hace poco hablábamos de la cesárea provínculo que se ofrece en el Vall d'Hebron con una madre pionera en vivir la experiencia, hoy tenemos la suerte de contar con la ginecóloga que ha impulsado este tipo de intervenciones, la doctora Elena Carreras, que ha tenido la amabilidad de responder a nuestras preguntas.

Doctora Carreras, ¿qué os decide a empezar a hacer las cesáreas provínculo? 
Tras muchas sesiones de trabajo y escucha común con A.G. [la madre a la que entrevistamos aquí], entendimos que una cesárea, que es una intervención quirúrgica, también es el nacimiento del bebé. Que se trata de un momento único, íntimo y que es necesario respetar y preservar, aunque sea dentro de quirófano.

¿Y cuál es la valoración de los profesionales tras realizar una de estas cesáreas? 
La aceptación ha sido muy buena. Si la madre disfruta de su parto, el equipo también. Técnicamente no es una cesárea más complicada o que requiera más tiempo. Requiere mayor sensibilidad hacia la mamá y el bebé.

¿Y la valoración de las usuarias? 
Hasta el momento ha sido muy satisfactoria. Estamos recogiendo los datos estadísticos propios para proporcionar información más precisa.

¿La cesárea provínculo hay que solicitarla expresamente o se hace por sistema? 
Intentamos hacerla por sistema, pero siempre es la madre quien decide lo que desea. Hay mamás que no desean ver la salida del bebé, muy pocas no desean estar acompañadas... Pero todas agradecen el trato respetuoso poniéndolas en el centro de atención.

¿Y pueden acceder a ella todas las mujeres o hay requisitos? 
Estamos estableciendo un protocolo con los neonatólogos para que los bebés prematuros o con crecimiento intrauterino restringido también puedan beneficiarse de la cesárea provínculo. Lo más importante es el cambio de actitud de los profesionales que atienden a la madre.

¿Cómo se podría extender la cesárea provínculo a otros centros hospitalarios? 
Desde un punto de vista médico, dándola a conocer en foros científicos, como hicimos ya en el Congreso Nacional de Medicina Perinatal de este año, con muy buena aceptación, por cierto. Es muy importante que las mamás la conozcan y la reivindiquen. El objetivo es que todas las cesáreas sean provínculo, porque todas las mamás se merecen el mejor cuidado, sea cual sea la vía del parto.
 
Fotografía de cesárea provínculo en el Vall d'Hebron cedida por A.G.
Siguiendo con el punto de vista médico, ¿crees que se está produciendo un cambio a nivel asistencial?
Creo que sí que se está produciendo un cambio. A lo largo de los años la obstetricia ha ido evolucionando en función de los objetivos a conseguir. Primero, para disminuir la mortalidad materna, los partos se trasladan a los centros hospitalarios. Después, para disminuir la mortalidad y morbilidad fetal se instaura un parto medicalizado con mucho control fetal. Ahora, sin perder ninguno de los hitos conseguidos, es necesario que la madre/familia pueda vivir el parto de una manera segura, que se consideren sus deseos, lo que le permitirá empoderarse y establecer un vínculo fuerte con la criatura.

¿Cómo ven esto los profesionales?
A veces los profesionales han priorizado la seguridad de la madre y el neonato sin darle tanta importancia a la vivencia del parto. Creo que eso está cambiando.

¿Y qué impulsa este cambio?
Un cambio en las madres que quieren decidir y un cambio en los profesionales que quieren escuchar. La escucha de lo que las madres desean es el punto más importante. Los profesionales tenemos que acompañar a la madre y ayudarla cuando sea necesario. Creo que la satisfacción en el momento del parto, como en muchas otras situaciones en la vida, radica en la posibilidad de escoger. Y para escoger se necesita una buena información. La información que se obtiene en internet puede ser muy buena, pero a veces no se adapta a las características específicas de cada madre. Cada madre es diferente y cada criatura es diferente. Por eso la discusión del plan de parto de manera individualizada es muy importante, especialmente en los casos en los que hay alguna patología.

Para finalizar, ¿cómo ve en la actualidad la Obstetricia?
La característica más relevante de la situación actual es que ha aumentado considerablemente la edad de las madres y el número de partos múltiples. A nivel de las madres las criaturas son muy deseadas y muy planificadas. En general, las madres quieren un parto de muy poca o nula intervención, pero la edad elevada y la gestación múltiple lo dificultan. Por eso es tan importante hablar de deseos y también de riesgos, y tomar las decisiones de manera compartida. Quizás las decisiones difíciles de tomar son aquellas en las que no hay evidencia médica o es escasa. En estos casos los profesionales tienden a considerar el escenario de más riesgo y las madres el de menos. Por eso hay que hablar y valorar todas las posibilidades.

Por último, ¿algún apunte más sobre la cesárea provínculo?
La cesárea provínculo es un paso más en el parto respetado. Diríamos que es el respeto cuando el nacimiento se tiene que producir por cesárea. La cesárea es una intervención que ha salvado muchas vidas a madres y criaturas. La cesárea provínculo no justifica que se hagan cesáreas innecesarias. La cesárea provínculo, como dice su nombre, ayuda a que la madre establezca una buena relación con su bebé desde el primer momento. Solo se deben hacer las cesáreas que tienen una indicación médica



xoves, 2 de agosto de 2018

La leche

Se celebra la lactancia en el mundo y aquí sigue siendo necesario visibilizarla. Sabemos que hay razones suficientes para promocionarla. ¿Por qué doy yo teta? Porque me da la gana.

O leite
Celébrase a lactación no mundo e aquí segue a ser necesario visibilizala. Sabemos que hai razóns suficientes para promocionala. Por que dou eu teta? Porque me peta.

mércores, 1 de agosto de 2018

Solo unos minutos...

Ayer fuimos a la playa y número 2 jugaba al fútbol en la orilla. Cuando se cansó, avisó a su padre de que volvía conmigo, que estaba unos metros más arriba, en línea recta. Yo, con su hermano pequeño, no estaba pendiente de él, tranquila porque jugaba con su padre. Aun así miraba de vez en cuando, comprobando que estuviesen todos. Pero número 2 no estaba, así, de repente. Sin perder ni un segundo nos dividimos para buscarlo en todas las direcciones de la playa, por suerte sin demasiada gente. Yo voy hacia el coche. No sería la primera vez que intenta volver al vehículo cuando se harta de estar en un sitio. Pero nada. Ni tampoco en el chiringuito unos metros a la izquierda. Vuelvo rápido pensando en dónde ir ahora, repasando cómo era su bañador, recordando una noticia en la que aseguraban que casi todos los padres (sic) habían perdido a sus hijos en algún momento, aunque solo fuesen minutos. 7 minutos. La media. En unos pocos metros, mientras vuelvo más rápido todavía mirando a todas partes, barajo todas las hipótesis... y, cuando llego... lo veo delante... y respiro. Resulta que se distrajo y siguió andando, buscándome. Y así, mirando hacia todos los lados, lo encontró una señora que, a saber por qué, lo había visto con nosotros y sabía dónde estábamos. Caminando hacia nuestro sitio estaban cuando se cruzaron con su padre, que lo buscaba por esa zona. Solo fueron unos minutos... El susto, más.

Só uns minutos
Onte fomos á praia e número 2 xogaba ó fútbol na beira do mar. Cando cansou, avisou a seu pai de que volvía comigo, que estaba uns metros máis arriba, en liña recta. Eu, co seu irmán pequeno, non estaba pendente del, tranquila porque xogaba co seu pai. Aínda así miraba de vez en cando, comprobando que estivesen todos. Pero número 2 non estaba, así, de súpeto. Sen perder nin un segundo dividímonos para buscalo en todas as direccións da praia, por sorte sen demasiada xente. Eu vou cara ó coche. Non sería a primeira vez que intenta volver ó vehículo cando se farta de estar nun sitio. Pero nada. Nin tampouco no chiringuito uns metros á esquerda. Volvo rápido pensando en onde ir agora, repasando como era o seu bañador, recordando unha noticia en que aseguraban que case todos os pais (sic) perderan os seus fillos nalgún momento, aínda que só fosen minutos. 7 minutos. A media. Nuns poucos metros, mentres volvo máis rápido aínda mirando a todas partes, barallo todas as hipóteses... e, cando chego... véxoo diante... e respiro. Resulta que se distraeu e seguiu andando, buscándome. E así, mirando cara a todos os lados, atopouno unha señora que, a saber por que, o mirara con nós e sabía onde estabamos. Camiñando cara ó noso sitio estaban cando se cruzaron co seu pai, que o buscaba por esa zona. Só foron uns minutos... O susto, máis.