sábado, 6 de febreiro de 2016

El patriarcado y el cuerpo

Parece que sí pero no. No, los hombres que escriben ginecología no tienen útero. Por eso hablan de cérvix que no duelen. De menstruaciones malditas porque su sangre siempre es herida. El periné, esa entelequia para la que nos recetan dosis de abnegación y tena esa. Postulan que imposible sentir la fecundación. Que no notamos al bebé hasta las 18-20 semanas de gestación. Que nuestra leche es insuficiente. Es agua. Carece de esto, le falta aquello, provoca abortos. Libérate, mujer, dale mi leche, que con mi fálico biberón se crian igual. No seas tonta, mi niña, que ya te he inventado yo la epidural. Anestésiate de tu cuerpo maldito, agradéceme que ya te hago yo el parto con mi oxitocina artificial, mi señor hamilton, mi señor kristeller, correas que te atan a la cama boca arriba misionero, mis manos en tu vagina toqueteando el primero ese hijo mío y para mí. Pare como la señora que te digo. Tentáculos que se extienden cual plaga a las madres de tus madres, a las hijas de tus hijas. Nada amenaza más que nuestros rotundos cuerpos no normativos. El espacio libre de mi leche no figura en sus pelis porno. Posa desnuda, haz topless pero no oses amamantar en sus lugares públicos capitalistas. Te expulsan azorados, disuelven lácteos aquelarres. A ver si te crees la dueña de tus tetas, pequeña, que son de tu marido heterosexual, que al menos lo parezca. Igual que tu útero, contenedor estático, es de tu gine. Piénsalo, nos duele el patriarcado.
O patriarcado e o corpo
Parece que si pero non. Non, os homes que escriben xinecoloxía non teñen útero. Por iso falan de cérvix que non doen. De menstruacións malditas porque o seu sangue sempre é ferida. O perineo, esa entelequia para a que nos receitan doses de abnegación e tena esa. Postulan que imposible sentir a fecundación. Que non notamos o bebé ata as 18-20 semanas de xestación. Que o noso leite é insuficiente. É auga. Carece disto, fáltalle aquilo, provoca abortos. Libérate, muller, dálle o meu leite, que co meu fálico biberón se crian igual. Non sexas tonta, miña nena, que xa che inventei eu a epidural. Anestésiate do teu corpo maldito, agradéceme que xa che fago eu o parto coa miña oxitocina artificial, o meu señor hamilton, o meu señor kristeller, correas que te atan á cama boca arriba misioneiro, as miñas mans na túa vaxina toqueteando o primeiro ese fillo meu e para min. Pare como a señora que te digo. Tentáculos que se estenden cal praga ás nais das túas nais, ás fillas das túas fillas. Nada ameaza mais que os nosos rotundos corpos non normativos. O espazo libre do meu leite non figura nas súas pelis porno. Posa espida, fai topless pero non ouses aleitar nos seus lugares públicos capitalistas. Expúlsante azorados, disolven lácteos aquelarres. A ver se te cres a dona das túas tetas, pequena, que son do teu marido heterosexual, que ó menos o pareza. Igual que o tu útero, colector estático, é do teu xine. Pénsao, dóenos o patriarcado.

Ningún comentario:

Publicar un comentario