O peor día da miña vida empezou como outro
calquera. 40 semanas e 4 días. Fotos e aguilloadas no cérvix como non notara
nunca, en tres embarazos. Non podo sentar. Non pode faltar moito pero teño unha
estraña sensación que me trunca o modo niño. A roupa da nena que acaba de chamarse
Mai está nunha caixa, non ten armario, o cuarto para as matronas está sen
preparar, teño a sensación de que parirei e todo seguirá igual. E dígollo a
Ana. As aguilloadas son moi incómodas. Dúchome buscando a relaxación da auga quente.
Táctome e non toco nada. Ás 18 unha das aguilloadas píllame no corredor e teño
que aferrarme a un moble para pasala. É como que me observo e caio en que isto
van ser contraccións. E chamo á miña matrona para ter unha coartada porque
desde hai meses sei que nin ela nin a nova van estar no meu parto. E Andrea e
Ana sábeno. Son as 21 e petiscamos algo. Sei que son pródromos, non paso de 2
cm. Eu se como non paro. Conto un tempo contraccións irregulares. Como soñei,
vou á miña cama onde todo comezara. Noto adrenalina. Escoito un pum. Mai rompe
a bolsa dunha patada no meu perineo. Nin así asumo que está en podálica. Vou ó
baño para ver fluír o líquido claro, como almibre, quente e vivo. Estou eufórica,
o mellor momento da miña vida, disparo de oxitocina. E río tanto que tripai
aparece na porta do baño. E o meu corpo, que sabe, prepara o expulsivo, e arríncome
a roupa, desconcerto, porque sigo de 2 cm e empuxo e esvara pola miña vaxina o
que o meu corpo, Mai, sabían. Estou a catro patas espida sobre a cama. Tripai
entra e dime cordón. Respondo ambulancia, é cesárea. Leo confusión, non é
consciente de que pendemos dun fío. Toco o cordón. Pálido, seco, frío, sen
latexo, delgado. Cu arriba, intento introducilo o que me dá a física do meu
corpo embarazado. Tripai tampouco pode e vai e vén, coa matrona, 061 e xines ó
teléfono. En canto atravesan a porta as e o incompetente da ambulancia sei que
estou vendida. Que nin con indicacións telefónicas a médica logra facer un
tacto. Nin vendo o cordón por fóra se lles ocorre saír voando cara ó hospital,
onde o persoal de urxencias esperaba e desesperaba ó punto de querer que
fosemos no noso propio coche. Atónita, téñoas mirando o meu mural de parto sen
o máis mínimo respecto pola vida. Estamos esperando á UVI móbil. A enfermeira e
o seu ridículo fonendo, buscando latexo, poñéndome a gadoupa no sacro
provocándome contraccións. Unha e outra vez téñolle que dicir que non me toque,
que o meu corpo, si, el xa si, sabe que non hai présa por saír, que hai que
parar isto. Eu xa só me dirixo ó tripai que me mira e non está quieto, móvese, dígolle. De súpeto ós ineptos
dáselles por saír buscar a UVI. O condutor é un ser desprezable que privilexia a
integridade da súa ambulancia antes que a miña vida e a da miña filla. Non a
baixa. Once escaleiras descéndenme a pulso el e tripai, nenos chorando no
coche, subimos a costa, crávome no metal, os meus cans ladrando, agárrome forte
porque temo caer e métenme na ambulancia e déixanme na padiola de pas sobre a outra
padiola, os anormais, vou sobre un empapador meu, que nolo pediron na casa, os
xeonllos esnaquízanseme e cando nos topamos coa UVI a médica ládrame que somos, de partos guais nesa postura?,
e os covardes da primeira ambulancia calan, non teñen a coraxe de recoñecer que
son eles os que me puxeron así, os que perderon tempo, non souberon tactar nin
empuxar a presentación nin posicionarme. Foron eles, os que foxen sen nin
sequera mirarme. Esta médica é competente, sabe o que fai, descúlpase polos seus
berros, estabilízanos e infórmame, podálica, meconio. A enfermeira pregúntame,
fálame, dáme a man, tremo de arriba a abaixo, tes frío?, contraccións que non
paran deitada boca arriba de cintura para abaixo elevada. Non, non teño nada. E
recordo a Rous Baltrons e a súa matrona que lle di que, aínda en cesárea, siga
alí, co seu bebé, que non o deixe só e eu estou, estou de parto rodeada de
mulleres descoñecidas no ambiente hostil dunha ambulancia, e non marcho e canto
as contraccións, estou de parto e elas séguenme, berramos contigo. Mentres, un
coche con dous nenos durmidos segue á ambulancia. Un tripai cos ollos mollados en
bágoas empeza a ser consciente de que a súa filla marcha. Chegamos a urxencias
ó mesmo tempo que a miña matrona, que vive a máis de 100 km. 25 minutos
tardamos en coche, máis dunha hora en ambulancia. Din no 061 que se cumpriron
os tempos de actuación... Chegamos e a sorte, esta vez si, tócanos en forma de
equipo respectuoso, a mellor matrona do hospital e un xine que se parece ó meu
cuñado, unha tontería que nese momento me tranquiliza. O monitor móstranos un
latexo estertóreo e voamos a quirófano. Córtanme a bata, o único que levo
encima, sácanme as botas, a miña matrona entra correndo atando a máscara, a
anestesista preséntase, anestesia xeral, rápido que isto doe así deitada e levo
mal estas contraccións que non valen para nada, a miña matrona cólleme a man e
dime que vai estar comigo cando esperte. Dígolle que non se separe da nena. Vai
para UCIN seguro, xa nos arraxaremos, en canto esperte vou, que non quede soa, non
lle vai pasar nada, como vai pasar algo? Vexo o reloxo. A 1:20. Á 1:20 nace
Mai. E non respira e pouca reanimación intentan porque non hai nada que facer.
E lévanma e van buscar ó tripai e as matronas encárganse de coidar dos meus
fillos no coche. Marisol e Mariví, non podo estar máis agradecida. E pai e
filla teñen o seu momento, coñécense, despídense. A min límpanme, sangro moito,
cósenme, grámpanme e tardan tanto que o tripai vai a casa e acabo de espertar
cando volve. Son as 2:20 cando abro os ollos. O reloxo no mesmo sitio, a matrona
coa miña mesma man, que pasou, pregúntolle. E tráenma e póñoa sobre o meu corazón,
espida, espidas, encima, cámbiome por ela, pénsoo e síntoo con todo o corpo. E
aínda noto o seu peso sobre o meu, o seu tacto encima, dentro. Sempre.
Ningún comentario:
Publicar un comentario