luns, 30 de xullo de 2018

El reto de los hipopresivos

Como os comentaba en esta publicación http://maternario.blogspot.com/2018/07/barriga.html he empezado a hacer hipopresivos para reducir diámetros. Sigo Low Pressure Fitness-Hipopresivos de Piti Pinsach y Tamara Rial. Y los resultados han sido, en un mes, 4 centímetros menos de barriga y un centímetro menos de cintura... Os dejo información sobre el tema.

http://www.tamararial.com/es

O reto dos hipopresivos
Como vos comentaba nesta publicación http://maternario.blogspot.com/2018/07/barriga.html empecei facer hipopresivos para reducir diámetros. Sigo Low Pressure Fitness-Hipopresivos de Piti Pinsach e Tamara Rial. E os resultados son, nun mes, 4 centímetros menos de barriga e un centímetro menos de cintura. Déixovos información sobre o tema.

mércores, 25 de xullo de 2018

Cesárea provínculo

Fotografía del artículo de La Vanguardia enlazado debajo
Artículo sobre la cesárea provínculo en La Vanguardia
Por qué no lo hemos hecho antes, se pregunta la doctora Carreras, responsable del Servicio de Obstetricia e impulsora de la cesárea que muchas llevábamos tiempo reclamando. Y es que se podía. Se podía estar acompañada. Se podía no separarse un segundo del bebé. Porque no es un cirugía de rutina. Es un nacimiento. Y la evidencia científica lo avala. Gracias a los y las profesionales que se cuestionan los protocolos y a las usuarias que nunca se rinden, como A.G., la mujer que propuso esta denominación y a la que hemos hecho las siguientes preguntas.

A.G., ¿cómo se te ocurrió el nombre de cesárea provínculo?
Durante nuestras negociaciones con la Dra. Carreras surgió el nombre que se le da a este tipo de cesáreas "respetuosas". Este nombre no gusta mucho a los profesionales porque implica que las otras no lo son. Así que había necesidad de buscar un nombre que distinguiera este tipo de cesárea del habitual. En mi primera cesárea me practicaron una cesárea "normal", brazos en cruz, sin hablarme, sin ver nada, sin contacto con mi bebé... Una cesárea que rompe el vínculo entre la madre y el bebé y, tal y como le expliqué a la Dra. Carreras, ese vínculo tardé meses en recuperarlo. Esta desconexión entre la madre y el bebé para mí es uno de los efectos secundarios que dura más tiempo y que más me duele a lo largo de los años. Este tipo de cesárea "pro-vínculo" intenta evitar que eso suceda, protege el vínculo entre la madre y el bebé.
Fotografía cedida por A.G. de su cesárea provínculo
Entonces, en concreto, ¿en qué es diferente este tipo de cesárea?
La diferencia es que la madre no es un sujeto pasivo, no es un útero al que extraer un bebé. La madre decide cómo será la intervención, quién estará con ella, el contacto con el bebé es inmediato... En este tipo de cesárea incluso el ambiente en quirófano es distinto, es respetuoso y amable. No te sientes como una más en una fila de muchas mientras hablan de sus cosas como si no estuvieras.

¿Qué diferencia supuso para ti respecto a tu experiencia previa?
No ha tenido nada que ver. De mi primera cesárea salí con estrés postraumático, ni siquiera he podido volver a pisar ese hospital y me daba ansiedad incluso ver el cartel que indicaba el desvío para ir. En esta ocasión, siento el hospital como mi casa. Me siento cómoda y a gusto. Nos hemos entendido y respetado mutuamente.

¿Y sabes cómo se llegó a este cambio?
Cuando yo acudí al hospital su intención ya era ofrecerme una cesárea de este tipo, aunque yo no deseaba esa opción, al menos no como mi única opción. Creo que lo que hicimos fue coger unas ideas previas que ya tenían y terminar de darles forma y, sobre todo, que entendieran que esto no es por una moda, que esto da respuesta a unas necesidades reales. Que la forma anterior de hacer cesáreas no era la adecuada para el bienestar emocional de la madre.

¿Pueden hacerse así todas las cesáreas?
Todas las cesáreas que no sean de urgencia vital. Cuando hay que correr hay que ir a la faena, pero si no es así, entonces sí, todas las demás cesáreas podrían ser perfectamente pro-vínculo, porque no entorpece el flujo de quirófano habitual, no da mucho más trabajo ni supone ningún riesgo para la madre ni el bebé, pero, en cambio, sí tiene beneficios para ambos.
Otra imagen de A.G. con su bebé durante la cesárea provínculo
Muchas gracias A.G. y enhorabuena, ¿quieres añadir algo?
Sí, para mí esto va más allá de si la cesárea es pro-vínculo o normal. Esto es un verdadero cambio de paradigma en la relación médico-paciente. Lo habitual hasta ahora era que el médico te daba indicaciones y tú simplemente las cumplías. Hoy en día, con la enorme cantidad de información disponible, nos estamos adueñando de nuevo de nuestra capacidad para decidir. La relación médico-paciente cambia de médico-activo/paciente-pasivo a médico-asesor/paciente-activo. El papel del médico es diagnosticar, aconsejar, recomendar y el paciente es quien toma las decisiones sobre su salud, aceptando o rechazando el tratamiento ofrecido y solicitando alternativas posibles. Es un cambio profundo que requiere tiempo. En el caso de la mujer embarazada, cuando te decían que tocaba cesárea o inducción, no solicitabas las pruebas, no comparabas, no preguntabas, simplemente ibas a cesárea o a inducción. El tema es que olvidamos que la Ley de Autonomía del Paciente dice claramente que es nuestro derecho y responsabilidad decidir sobre nuestra salud. Para mí, esto fue un viaje de recuperación de mi derecho a decidir y de que se respetaran mis deseos. Esto va más allá de si quiero música en quirófano o si quiero rechazar totalmente la cesárea. Se trata de que la responsabilidad última es nuestra, nuestros cuerpos, nuestros hijos, nuestras vidas y es nuestro derecho y responsabilidad decidir de forma informada y ser respetadas.
Este fue un verdadero aprendizaje sobre la empatía, lograr que entendieran mi punto de vista y también entender el suyo. Los médicos ejercen como les han enseñado y los hay que están más o menos abiertos al cambio. Estamos exigiendo una revolución (muy necesaria) pero esta tiene que hacerse con tacto y empatía también hacia los médicos, ya que si queremos que nos cuiden no podemos ir a pedradas con ellos. El respeto no se exige, se gana y va en ambos sentidos.
Así que puede que la cesárea pro-vínculo sea el titular más visible y atractivo pero el cambio fue mucho más profundo y es de ese del que estoy especialmente orgullosa. Yo aprendí mucho, espero que mis médicos también.
 

martes, 24 de xullo de 2018

Un pequeño paso...


La cesárea suele realizarse a través de una incisión horizontal en la zona del útero que menos sufre las contracciones durante el parto. En contadas ocasiones este corte no es suficiente para extraer el bebé, como fue mi caso. La complicada posición en la que se encontraba la niña hizo que hubiese que alargar el corte en la vertical, lo que se conoce como T invertida. En todos los protocolos, un embarazo tras este tipo de incisión debe resolverse con una cesárea programada por el riesgo de rotura uterina. Pero yo no quería romperme el útero sí o sí por un riesgo que, por lo muy alto, rondaría el 12 por ciento. Para comparar, el riesgo de rotura tras inducción con misoprostol llega incluso al 18 y se hacen inducciones así sin ningún drama y, me temo, sin informar a la gestante. Tras un, digamos, agrio debate con los jefes del hospital y gracias a contar con el apoyo incondicional de un único ginecólogo, parí de manera completamente natural sin necesidad de ninguna intervención. Un caso no hace ciencia pero, al menos, es un testimonio de que es posible y, sobre todo, de que el trato usuaria-profesionales puede y debe ser distinto. Así, para dejar constancia en los ámbitos científicos, mi ginecólogo elaboró el póster que os adjunto con información más que interesante y creo que muy útil tanto para nosotras como para los sanitarios que nos deben acompañar, que no juzgar.
Por cierto, hay alguna errata. Mi prolapso tuvo lugar antes del parto, tras la rotura prematura de la bolsa. Parí después en la 40+4. Ruego difusión.


Un pequeno paso...
A cesárea adoita realizarse a través dunha incisión horizontal na zona do útero que menos sufre as contraccións durante o parto. En contadas ocasións este corte non é suficiente para extraer o bebé, como foi o meu caso. A complicada posición en que se encontraba a nena fixo que houbese que alongar o corte na vertical, o que se coñece como T invertida. En todos os protocolos, un embarazo tras este tipo de incisión debe resolverse cunha cesárea programada polo risco de rotura uterina. Pero eu non quería romperme o útero si ou si por un risco que, polo moi alto, rondaría o 12 por cento. Para comparar, o risco de rotura tras inducción con misoprostol chega incluso ó 18 e fanse induccións así sen ningún drama e, témome, sen informar á xestante. Tras un, digamos, acedo debate cos xefes do hospital e grazas a contar co apoio incondicional dun único xinecólogo, parín de maneira completamente natural sen necesidade de ningunha intervención. Un caso non fai ciencia pero, ó menos, é un testemuño de que é posible e, sobre todo, de que o trato usuaria-profesionais pode e debe ser distinto. Así, para deixar constancia nos ámbitos científicos, o meu xinecólogo elaborou o póster que vos adxunto con información máis que interesante e creo que moi útil tanto para nosoutras como para os sanitarios que nos deben acompañar, que non xulgar.
Por certo, hai algunha errata. O meu prolapso tivo lugar antes do parto, tras a rotura prematura da bolsa. Parín despois na 40+4. Rogo difusión.

luns, 23 de xullo de 2018

La lactancia obligada

La lactancia obligada
Como al tercer día del parto me subió la leche y cada toma se convirtió en una tortura. Me hacía daño. Mucho. Heridas. Un dolor penetrante. Temía cada toma. Encima eran frecuentes porque, obviamente, no conseguía sacar toda la leche que necesitaba. Encima mi cuerpo producía en exceso para alimentar a ese bebé que pedía tanto. La leche me chorreaba. Si fuese primeriza me hubiese pasado directamente al biberón. Y nadie me lo hubiese impedido. Con un bebé de 3 días. Me fui a la pediatra para que me derivase a cirugía. Como con número 2. El frenillo lo cortan en el hospital. Por aquel entonces el pediatra me dijo que si se lo cortaba tendría que estar dos días sin mamar y que así se acabaría la lactancia. Casi me caigo de culo. Tuve que insistir mucho para que me derivase. Mucha presión para amamantar, como se ve. 8 días tenía el niño. Cuando esta vez fui a pedir cita me la dieron para 15 días después. 15 días. Con heridas en los pezones. Con dolor que no calmaba el paracetamol. Mi ginecólogo me dice que en el hospital me darán calmantes, pero no tratarán la causa, es decir, al niño. Tuve que cortarle el frenillo por lo privado, buscando y porque no es el primero y tengo recursos. Y después leo que la sociedad nos obliga a amamantar. No hay más que ver las cifras...

A lactación obrigada
Como ó terceiro día do parto subiume o leite e cada toma convertiuse nunha tortura. Facíame dano. Moito. Feridas. Unha dor penetrante. Temía cada toma. Encima eran frecuentes porque, obviamente, non conseguía tirar todo o leite que necesitaba. Encima o meu corpo producía en exceso para alimentar a ese bebé que pedía tanto. O leite chorreábame. Se fose primípara pasaríame directamente ó biberón. E ninguén mo impediría. Cun bebé de 3 días. Fun á pediatra para que me derivase a cirurxía. Como con número 2. O frenillo córtase no hospital. Por aquel entón o pediatra díxome que se o cortaba tería que estar dous días sen mamar e que así acabaría a lactación. Case caio de cu. Tiven que insistir moito para que me derivase. Moita presión para aleitar, como se ve. 8 días tiña o neno. Cando esta vez fun pedir cita déronma para 15 días despois. 15 días. Con feridas nas mamilas. Con dor que non calmaba o paracetamol. O meu xinecólogo dime que no hospital me darán calmantes, pero non tratarán a causa, é dicir, ó neno. Tiven que cortarlle o frenillo polo privado, buscando e porque non é o primeiro e teño recursos. E despois leo que a sociedade nos obriga a aleitar. Non hai máis que ver as cifras...

sábado, 21 de xullo de 2018

Barriga


Mi barriga
A mi barriga se le ha quedado la forma de ocupada y se resiste a desaparecer, ya vacía. Le llaman más técnicamente diastasis y se produce porque los músculos abdominales, distendidos durante el embarazo, no recuperan su forma habitual. En mi caso no dan más problema que el estético, pero puede ser la causa de trastornos digestivos, molestias o incontinencia urinaria. Para volver a caber en mi ropa y que no parezca que estoy en gestación perpetua, me he puesto a hacer hipopresivos, ejercicios que trabajan específicamente esta zona. Hago Low Pressure Fitness-Hipopresivos de Piti Pinsach y Tamara Rial. Llevo casi un mes y en unos días me mido y espero contar avances... Además, procuro no pasarme de calorías y hacer más ejercicio, que eso de que la lactancia adelgaza se ve que no va conmigo... Si padecéis diastasis debéis consultar con un profesional. Puede resolverse con la práctica adecuada de hipopresivos, salvo los casos más graves, que requerirían cirugía.


A miña barriga
Á miña barriga quedoulle a forma de ocupada e resístese a desaparecer, xa baleira. Chámanlle máis tecnicamente diastase e prodúcese porque os músculos abdominais, distendidos durante o embarazo, non recuperan a súa forma habitual. No meu caso non dan máis problema que o estético, pero pode ser causa de trastornos dixestivos, molestias ou incontinencia urinaria. Para volver coller na miña roupa e que non pareza que estou en xestación perpetua, púxenme facer hipopresivos, exercicios que traballan especificamente esta zona. Fago Low Pressure Fitness-Hipopresivos de Piti Pinsach e Tamara Rial. Levo case un mes e nuns días mídome e espero contar avances... Ademais, procuro non pasarme de calorías e facer máis exercicio, que iso de que a lactación adelgaza vese que non vai comigo... Se padecedes diastase debedes consultar cun profesional. Pode resolverse coa práctica adecuada de hipopresivos, salvo os casos máis graves, que requerirían cirurxía.