En su día, recuerdo a las matronas que conocí. La primera estaba
sentada a mi lado. Enfrente, tres ginecólogos (supongo). Fue la única
que se presentó. Era la señora que apuntaba lo que le decía la gine, me
pesaba y me hacía una tira de orina. Fue la que me dijo que estaba mal
comiendo por engordar más kilos de los que estipulan sus manuales. La
segunda impartía lo que llaman preparación al parto. Nos ponía a correr a
las 4 de la tarde, más de veinte embarazadas en un espacio reducido.
Agosto. Me enseñó a empujar (mal) en la semana 36, aunque no quería.
Decía que me faltaba mucho para parir (lo hice en la 39+5). Un tiempo
después de aquello consideró que mi parto intervenido era natural porque
no había sido cesárea. También me dijo que la episiotomía se me había
infectado por mi culpa. La siguiente lo era aunque yo no lo sabía. Me
puso buscapina porque decía que tenía el cérvix duro. Llevaba un par de
centímetros de dilatación. No estaba de parto. Me ingresaron igual. La
cuarta se me presentó y me dijo que si hacía lo que ella decía iba a
parir rápido. Pero ella no decía, hacía, y ponía oxitocina y apretaba
Kristeller. Y cuando dijo fue "el cordón es corto, así no sale". Y al
final del parto, a su manera, reconoció que se había equivocado. Una me
dijo que dejase la lactancia porque podía provocarme un aborto, estaba
yo de un par de meses del segundo, con el mayor lactante. Hubo una muy
joven que no explicaba nada en absoluto. Y, cuando pensaba que las
matronas tenían que ser mujeres, encontré a David, que me aguantó
batería de preguntas al teléfono. Y a Luis, que me buscó información
sobre la pielectasia diagnosticada a mi segundo aunque ni siquiera me
atendía. Y Miren comprendió perfectamente mi cambio de idea, no parir
allí y hacerlo en casa. Marta, de Luna de Brigantia, que tiene el don de
estar siempre en el momento perfecto. Dos partos y ninguno como
esperábamos. Porque a veces ser matrona también es recibir a la muerte
y, cuando eso sucede, solo quedan los recuerdos que no hubiesen sido sin
ella, sin Marisol y sin Mariví. Las matronas que conozco virtualmente,
siempre dispuestas a ayudar al otro lado del teclado: Inma e Imma.
Tampoco me olvido de Irene ni de Diana, y seguro que me dejo alguna,
daros todas por felicitadas. Habéis pasado de desconocidas a
imprescindibles porque nuestras reivindicaciones son las vuestras.
Gracias.
Feliz día ás matronas
No seu día, recordo ás
matronas que coñecín. A primeira estaba sentada ó meu lado. En fronte,
tres xinecólogos (supoño). Foi a única que se presentou. Era a señora
que apuntaba o que lle dicía a xine, pesábame y facíame unha tira de
urina. Foi a que dixo que estaba mal comendo por engordar máis quilos
dos que estipulan os seus manuais. A segunda impartía o que chaman
preparación ó parto. Púñanos a correr ás 4 da tarde, máis de vinte
embarazadas nun espazo reducido. Agosto. Ensinoume a empurrar (mal) na
semana 36, aínda que non quería. Dicía que me faltaba moito para parir
(fíxeno na 39+5). Un tempo despois daquilo considerou que o meu parto
intervido era natural porque non fora cesárea. Tamén me dixo que a
episiotomía se me infectara pola miña culpa. A seguinte érao aínda que
eu non o sabía. Púxome buscapina porque dicía que tiña o cérvix duro.
Levaba un par de centímetros de dilatación. Non estaba de parto.
Ingresáronme igual. A cuarta presentóuseme e dixo que se facía o que ela
dicía ía parir rápido. Pero ela non dicía, facía, e puña oxitocina e
apertaba Kristeller. E cando dixo foi "o cordón é curto, así non sae". E
ó final do parto, á súa maneira, recoñeceu que se equivocara. Unha
díxome que deixase a lactación porque podía provocarme un aborto, estaba
eu dun par de meses do segundo, co máis vello lactante. Houbo unha moi
nova que non explicaba nada en absoluto. E, cando pensaba que as
matronas tiñan que ser mulleres, atopei a David, que me aguantou batería
de preguntas ó teléfono. E a Luis, que me buscou información sobre a
pielectasia diagnosticada ó meu segundo aínda que nin sequera me
atendía. E Miren comprendeu perfectamente o meu cambio de idea, non
parir alí e facelo na casa. Marta, de Luna de Brigantia, que ten o don
de estar sempre no momento perfecto. Dous partos e ningún como
esperabamos. Porque ás veces ser matrona tamén é recibir á morte e,
cando iso acontece, só quedan os recordos que non terían sido sen ela,
sen Marisol e sen Mariví. As matronas que coñezo virtualmente, sempre
dispostas a axudar ó outro lado do teclado: Inma e Imma. Tampoco me
esquezo de Irene nin de Diana, e seguro que me deixo algunha, darvos
todas por felicitadas. Pasastes de descoñecidas a imprescindibles porque
as nosas reivindicacións son as vosas. Grazas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario