luns, 13 de xuño de 2016

El día cero

Era miércoles y era 4 de mayo. Buena mañana de sol resplandeciente. Estaba en el pasillo. Algo me dijo y paré para escucharlo en la puerta del cuarto. Todo sucedió allí. ¿Y qué era todo? La vida acudiéndome al cuerpo, partiendo por fin las tinieblas de ese cuarto sombrío y oscuro donde vivía la muerte mi útero. Se abrieron de par en par las ventanas, las puertas y sonreí. A boca llena. Cara de tonta. Parada, en suspenso mi propia vida, abrazando a la que llegaba, se abría paso, óvulo y espermatozoide, saliendo de mi ovario, encontrándose en danza ancestral, a toda la velocidad del mundo, las revoluciones, todas, agitan mi cuerpo, espirales me recorren entera y nunca tan activa estando tan quieta. Sentí el cuerpo lanzado más allá del cuerpo, inyectado en espiral, trabajo todo de células todas no entendiendo de tiempo, rompiendo la dimensión humana, lanzándome al abismo donde no existe el miedo. Me voy y nunca estuve más. Más metida en el ciclo de la vida y de la muerte. Más mujer haciendo tierra. Y sonrío de exuberancia, sonrisa estática. Extática. Medio mareo. Me abrazas. Nos unimos. Y viniste, te hiciste carne de óvulo fecundado. Era el día cero de tu vida, dejaba atrás mi muerte, el cuerpo de puerperio sin leche y sin bebé. Te enterraba, cuerpo de madre sin hija, te decía adiós, hija de madre anhelante, porque despedirse no es olvidar sino renacer, abrir el cuerpo al fluir de los días. Salí, poco a poco, de ese quirófano a 3 de marzo y me quedé con la vida, con lo bueno de conocerte, con lo bueno que me enseñaste, con tu fuerza, me quedé con lo que aprendimos, las personas que conocimos, que nos acompañaron ese día, que siguen acompañando, alisando el camino. Te doy las gracias. Todo lo que trajiste. Y tú, ¿te quedarías conmigo?

O día cero
Era mércores e era 4 de maio. Boa mañá de sol resplandecente. Estaba no corredor. Algo me dixo e parei para escoitalo na porta do cuarto. Todo aconteceu alí. E que era todo? A vida acudíndome ó corpo, partindo por fin as tebras dese cuarto sombrío e escuro onde vivía a morte o meu útero. Abríronse de par en par as ventás, as portas e sorrín. A boca chea. Cara de parva. Parada, en suspenso a miña propia vida, abrazando á que chegaba, abríase paso, óvulo e espermatozoide, saíndo do meu ovario, encontrándose en danza ancestral, a toda a velocidade do mundo, as revolucións, todas, axitan o meu corpo, espirais percórrenme enteira e nunca tan activa estando tan quieta. Sentín o corpo lanzado máis alá do corpo, inxectado en espiral, traballo todo de células todas non entendendo de tempo, rompendo a dimensión humana, lanzándome ó abismo onde non existe o medo. Marcho e nunca estiven máis. Máis metida no ciclo da vida e da morte. Máis muller facendo terra. E sorrío de exuberancia, sorriso estático. Extática. Medio mareo. Abrázasme. Unímonos. E viñeches, fixécheste carne de óvulo fecundado. Era o día cero da túa vida, deixaba atrás a miña morte, o corpo de puerperio sen leite e sen bebé. Soterrábate, corpo de nai sen filla, dicíache adeus, filla de nai anhelosa, porque despedirse non é esquecer senón renacer, abrir o corpo ó fluír dos días. Saín, pouco a pouco, dese quirófano a 3 de marzo e quedei coa vida, co bo de coñecerte, co bo que me aprendiches, coa túa forza, quedei co que aprendimos, as personas que coñecimos, que nos acompañaron ese día, que seguen acompañando, alisando o camiño. Douche as grazas. Todo o que trouxeches. E ti, quedarías comigo?

Ningún comentario:

Publicar un comentario