mércores, 1 de agosto de 2018

Solo unos minutos...

Ayer fuimos a la playa y número 2 jugaba al fútbol en la orilla. Cuando se cansó, avisó a su padre de que volvía conmigo, que estaba unos metros más arriba, en línea recta. Yo, con su hermano pequeño, no estaba pendiente de él, tranquila porque jugaba con su padre. Aun así miraba de vez en cuando, comprobando que estuviesen todos. Pero número 2 no estaba, así, de repente. Sin perder ni un segundo nos dividimos para buscarlo en todas las direcciones de la playa, por suerte sin demasiada gente. Yo voy hacia el coche. No sería la primera vez que intenta volver al vehículo cuando se harta de estar en un sitio. Pero nada. Ni tampoco en el chiringuito unos metros a la izquierda. Vuelvo rápido pensando en dónde ir ahora, repasando cómo era su bañador, recordando una noticia en la que aseguraban que casi todos los padres (sic) habían perdido a sus hijos en algún momento, aunque solo fuesen minutos. 7 minutos. La media. En unos pocos metros, mientras vuelvo más rápido todavía mirando a todas partes, barajo todas las hipótesis... y, cuando llego... lo veo delante... y respiro. Resulta que se distrajo y siguió andando, buscándome. Y así, mirando hacia todos los lados, lo encontró una señora que, a saber por qué, lo había visto con nosotros y sabía dónde estábamos. Caminando hacia nuestro sitio estaban cuando se cruzaron con su padre, que lo buscaba por esa zona. Solo fueron unos minutos... El susto, más.

Só uns minutos
Onte fomos á praia e número 2 xogaba ó fútbol na beira do mar. Cando cansou, avisou a seu pai de que volvía comigo, que estaba uns metros máis arriba, en liña recta. Eu, co seu irmán pequeno, non estaba pendente del, tranquila porque xogaba co seu pai. Aínda así miraba de vez en cando, comprobando que estivesen todos. Pero número 2 non estaba, así, de súpeto. Sen perder nin un segundo dividímonos para buscalo en todas as direccións da praia, por sorte sen demasiada xente. Eu vou cara ó coche. Non sería a primeira vez que intenta volver ó vehículo cando se farta de estar nun sitio. Pero nada. Nin tampouco no chiringuito uns metros á esquerda. Volvo rápido pensando en onde ir agora, repasando como era o seu bañador, recordando unha noticia en que aseguraban que case todos os pais (sic) perderan os seus fillos nalgún momento, aínda que só fosen minutos. 7 minutos. A media. Nuns poucos metros, mentres volvo máis rápido aínda mirando a todas partes, barallo todas as hipóteses... e, cando chego... véxoo diante... e respiro. Resulta que se distraeu e seguiu andando, buscándome. E así, mirando cara a todos os lados, atopouno unha señora que, a saber por que, o mirara con nós e sabía onde estabamos. Camiñando cara ó noso sitio estaban cando se cruzaron co seu pai, que o buscaba por esa zona. Só foron uns minutos... O susto, máis.

Ningún comentario:

Publicar un comentario