martes, 10 de outubro de 2017

Lo normal...




Hace unos días tuvimos que llevar a número 2 a hacer unas radiografías. Pero no pudimos ir a un hospital "normal". Fuimos a una clínica veterinaria. La razón es simple: nuestra experiencia con sanitarios ha sido el uso de la fuerza. Unas tres personas para intentar inmovilizar a un niño que por entonces tenía 2 años. Acababa tan agotado de esa lucha, y no precisamente a nivel físico, que nada más salir de la consulta se quedaba dormido. Ojo, no nos han tratado mal (al menos en comparación con otros casos que conozco) y nos han dejado entrar a dos acompañantes sin problema. Simplemente es su forma de trabajar. Costumbre, falta de tiempo, desconocimiento... Y es que número dos es autista y entra en crisis en las consultas médicas al punto de que nos las arreglamos para vacunarlo y sacarle sangre en casa, a medio dormir. No, no es capricho suyo. Hay otras formas de trabajar. Y, sí, es muy fácil que unos cuantos adultos inmovilicemos a un niño de cuatro años mientras él se revuelve, llora y aumenta su rechazo a una nueva visita. Pero este niño de cuatro años mañana tendrá 40. ¿Cómo lo inmovilizamos entonces? Poco a poco, con paciencia y sin violencia, hemos conseguido que se deje cortar las uñas, duchar o lavar los dientes. Con paciencia conseguiremos que acepte revisiones médicas. Por eso hace unos días acudimos a una clínica veterinaria, toda la familia, y nos recibió el perro del veterinario para que se "fotografiase" con él y no se separaron ni en la mesa de rayos, número 2 siempre en brazos de su padre, y aún así tardamos media hora solo para que aceptase hacer la placa. Esto no es posible en un hospital "humano". Sí es necesario.

O normal...
Hai uns días tivemos que levar a número 2 facer unhas radiografías. Pero non puidemos ir a un hospital "normal". Fomos a unha clínica veterinaria. A razón é simple: a nosa experiencia con sanitarios foi o uso da forza. Unhas tres persoas para intentar inmobilizar a un neno que por entón tiña 2 anos. Acababa tan esgotado desa loita, e non precisamente a nivel físico, que nada máis saír da consulta quedaba durmido. Ollo, non nos trataron mal (ó menos en comparación con outros casos que coñezo) e deixáronos entrar a dous acompañantes sen problema. Simplemente é a súa forma de traballar. Costume, falta de tempo, descoñecemento... E é que número dous é autista e entra en crise nas consultas médicas ó punto de que nos apañamos para vacinalo e sacarlle sangue na casa, a medio durmir. Non, non é capricho seu. Hai outras formas de traballar. E, si, é moi doado que uns cantos adultos inmobilicemos a un neno de catro anos mentres el se remexe, chora e aumenta o seu rexeitamento a unha nova visita. Pero este neno de catro anos mañá terá 40. Como o inmobilizamos entón? Pouco a pouco, con paciencia e sen violencia, conseguimos que deixe cortar as unllas, duchar ou lavar os dentes. Con paciencia conseguiremos que acepte revisións médicas. Por iso hai uns días acudimos a unha clínica veterinaria, toda a familia, e recibiunos o can do veterinario para que se "fotografase" con el e non se separaron nin na mesa de raios, número 2 sempre no colo do seu pai, e aínda así tardamos media hora só para que aceptase facer a placa. Isto non é posible nun hospital "humano". Si é necesario.

Ningún comentario:

Publicar un comentario